“Ben je zwanger?”
We waren net terug van onze huwelijksreis. Ja, ik was zwanger. Maar dat ging helaas al snel mis. Een enorme deceptie. Nooit had ik erbij stilgestaan dat ik een miskraam zou kunnen krijgen. Mijn moeder kreeg vier kinderen. Zonder problemen. En allemaal gezond. Dat dit een horde zou zijn in mijn leven, had ik niet verwacht.
We werden na een paar maanden opnieuw zwanger. Dit keer ging het goed. Tot we de combinatietest deden. Alle alarmbellen gingen af: een veel te dikke nekplooi. De nipt-test was nog niet beschikbaar, dus het werd een vruchtwaterpunctie. Voordat we de uitslag kregen, gingen dagen voorbij. Die uitslag was niet goed. Net voor de 16 weken, braken we de zwangerschap af. Teuntje paste in mijn hand. Zo klein. Zo onschuldig. Zo gewenst.
Het zette mijn leven op losse schroeven. Ik had alles wel willen inleveren om mijn kindje gezond te laten zijn. Maar de werkelijkheid was anders. En die werkelijkheid voldeed niet meer. Mijn baan, ons huis, eigenlijk mijn hele leven. Het moest anders. Betekenis krijgen. Ertoe doen.
Het was de ommekeer.
In het jaar dat volgde ben ik van baan gewisseld en zijn we verhuisd. We kochten een huis met genoeg kamers voor de kindjes die nog zouden komen. Want die hoop lieten we niet varen. Ik hield me vast aan het lied ‘Shine bright like a diamond’ en vond steun in alle regenbogen die ik zag. (Niet eerder zag ik er zoveel!)
Ik was zwanger van mijn dochter, toen ik hoorde dat mijn contract niet werd verlengd. Het kriebelde. ‘Een kans om te kijken wat ik écht wil’, dacht ik. Maar het was nog niet het moment. Ik vond een nieuwe baan, dichtbij de crèche. Toen werd opnieuw mijn contract niet verlengd. En ik voelde: deze kans moet ik grijpen. Het is nu of nooit.
Het werd een proces op het ritme van de seizoenen. In de lente ontkiemde het idee: ik wil mensen coachen. In de natuur. En iets met dieren. Dit idee kreeg richting toen ik zelf mijn eerste paardencoachsessie kreeg. Het ging over het verlies van Teuntje. Er kwam veel samen. Ik besloot ruimte te geven aan mijn diepste wens en startte met de opleiding tot Paardencoach. Mijn dromen kregen vorm in een eigen bedrijf, LAB30.
Vanuit mijn eigen ervaring en behoefte, ben ik een initiatief gestart voor een Sterretjesveld in Haarlem. Een strooiveldje voor de allerkleinsten. Om andere ouders die hetzelfde meemaken een plekje te geven waar ze naartoe kunnen om hun kindje te herdenken. Op 16 mei 2018 is deze plek op Begraafplaats Akendam officieel geopend door wethouder Cora-Yfke Sikkema. Een prachtige plek met een gedenkboom waar ouders de naam van het kindje op een blaadje kunnen zetten.
Ik was initiatiefnemer en organisator voor Wereldlichtjesdag in de Oosterkerk in Haarlem, een wereldwijde herdenking voor overleden kinderen. En ik heb 2 jaar het Sterretjescafé georganiseerd, een koffieochtend voor ouders die het verlies ook hebben ervaren.
Nooit had ik kunnen bedenken dat dit het resultaat zou zijn van iets wat toen zoveel pijn deed. Wat mij zoveel tranen heeft gekost. Maar het geeft betekenis aan wat ik doe. En het klinkt gek, maar ik voel nu ook dankbaarheid. Ik deel mijn verhaal in de hoop dat anderen zich erin herkennen of er steun uit kunnen putten.